امروزه آزار کودکان، شامل بد رفتاری جسمی، کلامی، جنسی و احساسی و نیز بی‌توجهی است. کودکان مورد آزار قرار گرفته، ممکن است به شدت آسیب دیده و حتی بمیرند. در برخی، به دلیل آزار کلامی و احساسی، زخم‌های عمیق عاطفی بر جای می‌ماند که اغلب کشف نشده باقی می‌ماند.
به گفته‌ی روانشناسان، آنها که مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرند ممکن است از کمبود تغذیه، کمبود رسیدگی پزشکی یا عشق، توجه یا رفاه ناکافی رنج ببرند. هرچند هرگز توجیهی برای آزار یک کودک وجود ندارد، عوامل موثر و دلایلی وجود دارند که منجر به آزار کودک می‌شوند.
درون ذهنی
اغلب، صفات شخصی و ویژگی‌هایی در والدینی که کودکان خود را آزار می‌دهند یافت می‌شود، هرچند داشتن این صفات لزوما به کودک آزاری یا بی‌توجهی منجر نمی‌شود. بنا به اعلام وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا، بخش اطلاعات مربوط به رفاه کودکان، بیماری‌های ذهنی، عزت نفس پایین و رفتار ضد اجتماعی، و نیز مورد آزار قرار گرفتن در گذشته یا شاهد خشونت در خانواده بودن در هنگام رشد، از جمله ویژگی‌هایی است که ممکن است سرپرستان را به آزار کودکان تحت مراقبت خود وادار کند.
به گفته‌ی مرکز ملی بهداشت و پزشکی، سوء مصرف مواد مخدر در مادر یا پدر هم می‌تواند خطر کودک آزاری را افزایش دهد. سرپرستانی که مواد مخدر یا الکل مصرف می‌کنند ممکن است نتوانند نیازهای فرزندان خود را برطرف کنند، انتظارات نامتناسب با سن آنها و یا تنبیهات سختگیرانه داشته و یا پول خود را به جای خرج برای فراهم کردن محیط مناسب برای فرزندانشان، صرف اعتیاد خود کنند.
کمبود مهارت‌های مناسب تربیتی
بعضی والدین، روش خود را ادامه می‌دهند بی آن که آگاه باشند که رفتارشان آزار دهنده یا همراه با بی‌توجهی است. برخی از آنها، به عنوان مثال، والدین نوجوان، ممکن است درباره‌ی نیاز به مراقبت و بزرگ کردن بچه‌های کوچک آگاه نباشند. بر اساس مقاله‌ی «آزار و بی‌توجهی به کودکان» انتظارات غیر واقعی از فرزندان ممکن است باعث شود در صورت برآورده نشدن توسط فرزندان، باعث آزار عاطفی، جسمی یا کلامی آنها توسط والیدن شود.
ملاقات با یک درمانگر، پیوستن به یک گروه پشتیبانی از والدین یا شرکت در کلاس‌های تربیت فرزند می‌تواند به این پدر و مادرها کمک کند تا آموزش‌های تربیت فرزند را بیاموزند، عواطف خود را تعدیل کنند و خطر رفتارهای آزاردهنده را کاهش دهند.
خشونت خانگی
به گفته‌ی مقاله‌ی «حمایت از کودکان در خانواده‌هایی که خشونت خانگی را تجربه کرده‌اند» که در وب‌سایت وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا منتشر شده، کودکانی که در خانه‌هایی بزرگ می‌شوند که خشونت خانگی اتفاق می‌افتد، بیشتر در معرض خطر آسیب یا آزار قرار دارند. این کودکان ممکن است عمدا یا سهوا مورد آزار قرار گیرند.
به عنوان مثال، بعضی کودکان سعی می‌کنند وقتی پدرشان در حال آزار مادرشان است، مداخله کنند و ممکن است از اتاق بیرون انداخته شوند. بچه‌های کوچک‌تر ممکن است وقتی در بغل مادرشان هستند از پله پرت شوند. برخی آزار دهنده‌ها ممکن است بعد از آزار همسرشان به فرزندشان حمله‌ور شوند.
استرس خانوادگی
استرس در خانواده می‌تواند عامل خطر آزار در بعضی خانواده‌ها باشد. به گفته‌ی وزارت بهداشت و سلامت انسانی آمریکا، در خانواده‌هایی که سطح بالای استرس با آزار کودک همراه است، مشخص نیست که آیا میزان بالاتر استرس، تجربه‌ی سطح فزاینده‌ی استرس یا تشدید علائم اضطراب، افسردگی یا خشم ناشی از استرس فزاینده است که خطر رفتار آزارنده را افزایش می‌دهد یا خیر.
بنا بر سایت HelpGuide.org کودکانی با نیازهای خاص یا مشکلات رفتاری، مسائل مربوط به تک والدی بودن، یا مشکلات زناشویی یا اقتصادی می‌توانند سطح استرس خانگی را افزایش دهند. بدون پشتیبانی مناسب، ممکن است رفتار آزارنده در والدین افزایش یابد.
