اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال رشدی است.
اختلالات رشدی در کودکی تشخیص داده اما معمولا باعث ناتوانی در طول زندگی می‌شوند.
شایعات و اطلاعات نادرست زیادی درباره‌ی اوتیسم در اینترنت وجود دارد. در نتیجه، مشکل می‌توان اطلاعات صحیحی درباره‌ی اینکه اوتیسم واقعا چیست، پیدا کرد.
اوتیسم چیست؟
اوتیسم، اختلالی است که باعث ایجاد تفاوت‌ها یا چالش‌هایی در مهارت‌های مربوط به روابط اجتماعی، مهارت‌های حرکتی کوچک و بزرگ و توانایی‌های گفتاری یا فکری می‌شود.
افراد مبتلا به اوتیسم همچنین پاسخ های غیرمعمول به ورودی های حسی می دهند، مانند حساسیت غیرعادی به نور، صدا، بو، مزه و یا امیال حسی.
دیگر نشانه های رایج شامل رفتارهای غیرعادی (لرزش دست، راه رفتن روی پنجه یا چرخش پاها)، نیاز به همانندی و تکرار، اضطراب و -در برخی موارد- توانایی فوق‌العاده در توانایی‌های عالمانه در برخی زمینه‌ها (اغلب موسیقی و ریاضی).
از آنجا که اوتیسم اختلال طیفی است، می‌تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد.
ممکن است به طور گمراه‌کننده‌ای، ترکیبی از علایم شدید و خفیف را داشته باشید.
به عنوان مثال، ممکن است خیلی باهوش و با ارتباطات کلامی بالا بود و در عین حال علایم شدید نگرانی و اختلالات حسی داشت.
مهم این است که بدانیم اوتیسم یک بیماری ذهنی یا مشکلی که تشدید شود، نیست. در واقع، تقریبا همه افراد مبتلا به اوتیسم، خصوصا با درمان متمرکز در طول زمان رشد کرده و به بلوغ می رسند.
با این وجود درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد. این یعنی کودک مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی نیز مبتلا به اوتیسم خواهد بود، با چالش‌ها و نقاط قوتی که همراه علایم آن وجود دارند.
اوتیسم چگونه تغییر کرده است؟
اوتیسم برای اولین بار در دهه‌ی 1930 به عنوان یک اختلال مجزا توصیف شد اما تعریف آن در طول این سال ها تغییرات زیادی کرده است.
شاید مهمترین تغییر این بود که در سال 1994 سندروم اسپرگر به طیف اوتیسم افزوده شد.
از وقتی اوتیسم تعریف شد، تعداد افرادی مبتلا به شدت افزایش یافت. این مساله، تا حد زیادی به تغییر در تعریف آن مربوط می شود.
بین سال 1994 و می 2013، پنج طیف تشخیص اوتیسم وجود داشت.
در انتهای طیف، سندروم اسپرگر بود که گاهی “سندروم پروفسور کوچک” خوانده می‌شد.
در دیگر انتهای طیف، اختلال اوتیسم بود که به عنوان چالش‌ها و تاخیرهای رشدی عمیق شناخته می‌شد.
در این میان، انواع اختلالات رشدی فراگیر، سندروم رت (Rett)، سندروم ایکس شکننده و اختلال نافذ رشد غیر طبقه‌بندی شده (PDD-Nos) قرار دارند.
امروزه، با انتشار دی اس ام 5 (راهنمای تشخیصی 5) تنها یک دسته تشخیصی برای افراد مبتلا به اوتیسم وجود دارد: اختلال طیف اوتیسم.
هرکس با علایم اوتیسم یک تشخیص اختلال طیف اوتیسم، همراه با سطح عملکردی 1 (عملکرد بالا)، 2 (کمی شدید)، یا 3 (شدید) و در صورت لزوم، با ویژگی‌های خاص دریافت می‌کند.
برخی از ویژگی‌های خاص رایج ناتوانی‌های شناختی، تشنج و غیره هستند.
این تغییر به این معنا است که بسیاری افرادی که با سندروم اسپرگر تشخیص داده شده بودند “رسما” این برچسب از روی آنها برداشته شده است.
از آنجا که واژه‌ی سندروم اسپرگر، بسیار مورد استفاده بود و به عنوان یک تشخیص دسته‌ای خاص به کار می رفت، این نام بر جای مانده است. در نتیجه هنوز بسیاری افراد با اوتیسم عملکرد بالا خود را به عنوان سندروم اسپرگر می‌شناسند.
5 چیزی که باید در مورد اوتیسم دانست!
1-در بسیاری موارد، نمی‌دانیم چه چیزی باعث اوتیسم می‌شود. می‌دانیم که مصرف برخی داروها در طول بارداری می‌تواند خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد. خارج از آن، دانش ما محدود است.
به عنوان مثال، می‌دانیم ریسک در پسرها بیشتر از دخترها است اما نمی‌دانیم چرا؟ به همین ترتیب، می‌دانیم والدین مسن‌تر به احتمال بیشتری فرزند اوتیسم خواهند داشت، اما باز هم نمی‌دانیم چرا؟ می‌دانیم اوتیسم در خانواده تکرار می‌شود، اما جز تصمیم به بچه‌دار نشدن، هیچ راهی وجود ندارد که بدانیم کودکی مبتلا به اوتیسم است یا خیر؟
2-مراقبت‌های کارآمد زیادی برای اوتیسم وجود دارد اما درمان قطعی آن شناخته نشده است.
مراقبت‌های اوتیسم به ندرت دارویی هستند اما درمان های فشرده‌ی رفتاری، تحولی، گفتاری و حرفه‌ای زیادی برای آن وجود دارد. در بسیاری موارد، درمان‌ها می‌توانند تاثیر مثبت قابل توجهی داشته باشند.
از آنجا که بسیاری کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات گوارشی دارند، مهم است که ضمن توجه به تغذیه مناسب، از بعضی خوراکی‌ها پرهیز کرد. هرچند، در حال حاضر، هیچ دارو، درمان یا رژیم خاصی وجود ندارد که واقعا اوتیسم را درمان کند.
3-اوتیسم، همان‌گونه که چالش برانگیز است، می‌تواند منبع قدرت باشد. مسلما، اوتیسم چالش‌های زیادی به همراه دارد، اما در عین حال، بسیاری افراد در این طیف توانایی‌های متوسط یا بالایی دارند.
به عنوان مثال:
- بسیاری افراد مبتلا به اوتیسم، بسیار باهوش هستند. اکثر آنها دارای حداقل هوش متوسط با قدرت تفکر بالا هستند.
- بسیاری افراد طیف توانایی بالایی در زمینه‌ی موسیقی، ریاضی، تکنولوژی، هنر و مهندسی دارند. هرچند مهارت‌های عالمانه نادر است.
- افراد مبتلا به اوتیسم معمولا قابل اعتماد و صادق هستند، که بخشی از آن به این دلیل است که تشخیص یا استفاده از طعنه، عدم صداقت، چاپلوسی یا “دروغ مصلحتی” برایشان دشوار است.
4-شایعات زیادی درباره‌ی اوتیسم وجود دارد. برای افرادی که اوتیسم ندارند، تصور این که اوتیسم چیست، دشوار است. به علاوه، بسیاری تست های رشد و آی کیو برای افراد بدون اوتیسم طراحی شده است. در نتیجه شایعات زیادی درباره‌ی اوتیسم وجود دارد.
به عنوان مثال، برخی افراد تصور می کنند که افراد اوتیسم قادر به عشق ورزیدن نیستند یا تخیل و احساسات ندارند. این اعتقادات ناشی از بی‌اطلاعی بوده و واقعیت ندارند.
5-تمام اشکال اوتیسم چالش برانگیز است. کنترل اشکال شدید اوتیسم می‌تواند خیلی سخت باشد چون ممکن است همراه با رفتارهای پرخاشگرانه و مشکلات شدید ارتباطی باشد؛ اما اوتیسم با عملکرد بالا اغلب با مشکلات سلامت ذهنی مثل اضطراب، رفتارهای وسواسی، اختلال جدی عملکرد حسی و حتی افسردگی همراه است.
برای آنها که بیماری آنها به تازگی تشخیص داده شده است!
اگر به تازگی اوتیسم کودک شما تشخیص داده شده، بد نیست که نظر کس دیگری را نیز بپرسید، مخصوصا اگر تشخیص توسط فردی غیر متخصص با تجربه‌ی وسیع در اوتیسم انجام شده است.
وقتی این تشخیص در مورد کودک شما تایید شد، مرحله‌ی بعدی تماس با متخصص اطفال و حوزه‌ی مدرسه برای انجام خدمات درمانی است. می‌توانید برنامه‌های درمانی پیش از مدرسه و بازی‌های گروهی را جستجو کنید. هنگام تحقیق در مورد اوتیسم، به دقت منابع خود را بررسی کنید، چون اطلاعات نادرست و شایعات زیادی در اینترنت وجود دارد.
وقتی اوتیسم در بزرگسالی تشخیص داده شود، به این دلیل است که آنها دارای علایم نسبتا خفیف هستند. واقعیت این است که بعد از تشخیص، نیازی نیست کاری انجام دهید؛ اوتیسم قابل درمان نیست، بنابراین مراقبت‌ها و داروها انتخابی هستند.
گرچه، بسیاری بزرگسالان تصمیم می‌گیرند به دنبال تشخیص، خود-درمانی و گروه های حمایتی را پیگیری کنند و یک درمانگر باتجربه پیدا کرده، برای چالش‌های حسی کمک گرفته و درباره‌ی این اختلال بیشتر بدانند.
سوالاتی که باید در مورد اوتیسم پرسید.
وقتی درباره‌ی تشخیص اوتیسم فکر می‌کنید، برخی سوالات خاص وجود دارند که می‌خواهید درمورد آنها جستجو کنید. احتمالا شامل سوالات زیر هستند:
- بهترین درمانگر برای کودک من کیست؟
- چه نوع محیط آموزشی برای فرزند من مناسب است؟
- چه تجارب اجتماعی و تفریحی برای فرزندم مناسب است؟
- چطور برای آینده‌ی دور فرزندم برنامه‌ریزی کنم؟
زندگی کردن با اوتیسم
اگر فرزند شما مبتلا به اوتیسم است، این یکی از عوامل مهم در تصمیم‌گیری‌های شما برای او خواهد بود. تصمیمات شما بسته به علایم فرزندتان، پاسخ شما به آن علایم، شرایط زندگی و مسایل مالی تان تغییر خواهد کرد.
در هر صورت، شما باید درباره‌ی اوتیسم فرزندتان فکر کرده و برنامه‌ریزی کنید. شاید، به طور جدی‌تر، باید با مدارس، آژانس‌های دولتی و فدرال، درمانگرها و وکلا کار کنید تا به نیازهای فرزندتان پاسخ دهید.
یک توصیه از سایت Verywell
ابتلا به اوتیسم می‌تواند طاقت فرسا باشد. برای برخی افراد، می‌تواند نگران‌کننده باشد. مهم این است که بدانیم می‌توان با اوتیسم زندگی کرد.
در طول زمان، منابع و موقعیت‌های وسیعی برای کودک مبتلا به اوتیسم و خانواده‌های آنها وجود خواهد داشت. همچنین توانایی خود را برای کنار آمدن -و حتی پیشرفت- با اوتیسم کشف خواهید کرد.
